Hike and fly met een Twist

Zondagmorgen half zeven, parkeerplaats van Saint-Germain-de-la-Chambotte, Frankrijk. Daar komt de parapentist aangereden met wie ik zo vroeg had afgesproken. Hij begroet me verrast: ‘Hey, wat fijn dat je er al bent! Franse piloten komen meestal te laat…’. We laden wat spullen over en rijden samen het Massif des Bauges in.

Het eerste stuk van de route ken ik goed, langs de Revard en de Semnoz. Daarna op zijn aanwijzingen over steeds kleinere wegen het prachtige gebied in en parkeren in La Compôte. Er staat al een aardig groepje piloten klaar en als ook de laatsten zijn aangekomen pakken we onze spullen en beginnen aan de wandeling naar boven, naar Croix d’Allant. We lopen langs een mooi lang veld met kort gemaaid gras, een ideaal landingsveld. Een van de piloten zet er voor het gemak een windzak neer. Niet nodig maar waarom niet, dat maakt het lekker makkelijk met landen straks. We zijn op weg, de piloten van vliegclub Entre Ciel et Terre uit Aix les Bains en ik.

We wandelen eerst nog door een dorpje, dan door het bos, langs enkele boerderijen waar de koeien rustig van het uitzicht staan te genieten en even later hebben wij ook prachtig uitzicht. Er hangen wat lage wolkenflarden maar het weer voelt goed; met een beetje zon schiet dat allemaal wel omhoog. Alle clubvliegers willen wel een praatje maken met de buitenlandse gastpiloot met dat grappige accent (lees: steenkolenfrans), en ze vertellen me onder weg naar boven over lokale tradities en gewoontes van de club. Het is een divers gezelschap: echte alpinisten met superlichtgewicht materiaal, gewone recreanten die wel in de bergen wonen maar zelden zo’n bult omhoog lopen, duoplioten met hun vaste passagier en een paar mensen die in het weekend vaak zo’n ochtendvluchtje maken terwijl de kinderen nog wat in pyjama rondhangen om op tijd terug te zijn voor een uitgebreide brunch. De groep is divers maar de beleving is gelijk: iedereen geniet ervan om met elkaar de bergen en het vliegen te beleven. Ik was door zo’n alpinist-piloot meegevraagd, en had een pittige tocht in marstempo verwacht. Ik vroeg me af of ik dat wel bij kon benen, maar het was een relaxt tempo zelfs voor mijn vlaklandbenen. Eerder dan ik had verwacht vlakte het landschap af en naderden we het blinkende kruis op het zadel van de berg. Daar gaan we starten; een prachtige plek, met mooi uitzicht.

De groep verspreidde zich een beetje over de alpenweide en iedereen zocht een plekje om zijn uitrusting in orde te maken. Natte shirt uit, droge kleren aan, wandelstokken inpakken, scherm uitleggen, nog even wachten tot de zon de lichte toch van achter/boven zou keren…. Op dat moment komt de jeep met mijn deltavlieger aangereden. In het kwartiertje dat ik nodig heb om op te bouwen haalt een ander kaas en wijn tevoorschijn en zelfs genoeg ‘glaasjes’ om iedereen van een bodempje drank te voorzien. Een ander had nog wat nootjes, ik een brood, iemand wat gedroogd fruit, een waar feestmaaltje. Een merkwaardige traditie zo’n borrel voor de start, maar super voor de sfeer.

De eerste parapentes startten met de laatste vleugjes rugwind. Die kwamen nog niet zo gek hoog over de bomen aan het einde van wei, en ik besloot met mijn delta toch nog even te wachten. Het steilste stukje van de helling zag er steil genoeg uit om er met een delta te kunnen starten maar met een delta moet je het wel echt zeker weten; afbreken van een start is niet echt een goed idee.

Na een minuut of tien met iets meer zon op de helling kwam er ook iets meer wind en de starts van de parapentes gingen ook steeds beter. Zelfs de duo’s kwamen ver voor de bomen los en vlogen er hoog overheen. De laatste parapenters wachtten tot ik zou gaan: die wilden maar al te graag zien hoe een deltavlieger hier weg zou komen. Eén had zelfs een streamertje aan zijn wandelstokken gebonden en die een stukje lager op de helling voor me neergezet. Ze vonden het spannender dan ik, maar een beetje spannend vond ik het ook wel… Een onbekende stek met een wat flauwe helling, waar misschien nog nooit eerder een deltavlieger startte… Ik had mijn enkeldoeker meegenomen vanwege het snelle opbouwen en de lage vliegsnelheid. Met de Twist van Ellipse kom je ook op wat flauwere hellingen snel los, een prettig idee als je vooraf nog niet weet hoe de start eruit zal zien.

De start bleek geen enkel probleem, zelfs zonder wind. Het was een leuke vlucht met afwisselend uitzicht, maar wat vroeg op de dag voor goed ontwikkelde thermiek. Vlak voor de landingsweide lag nog een klein ruggetje met wat rotsen, dat deed het al wel. Maar hoe efficiënt ik ook vloog, het was voor mijn delta net niet genoeg te blijven hangen en ik zakte langzaam uit om te landen bij de piloten die vóór mij gestart waren. Alleen de laatst gestarte parapentisten konden net aan blijven hangen. Niet te lang, want er was in de middag nog een serieuze vlucht voorzien vanaf de Semnoz.

 

Ik heb geweldig genoten van mijn eerste ‘hike and fly’ of ‘vol rando’ zoals het in Frankrijk heet. Deze kreeg ik cadeau van Cédric, één van de schermvliegers van de lokale club. We kennen elkaar van onze huisberg, Col du Sapenay. Ik vlieg daar vaak met mijn school, hij woont daar en vliegt er nog veel vaker. We hebben het wel eens over de voor- en nadelen van schermvliegen en deltavliegen. Hij vindt deltavliegen eigenlijk veel cooler dan schermvliegen, en dat ben ik natuurlijk met hem eens. Het enige wat ik echt mis is het gemak waarmee hij en zijn companen met de vliegspullen op de rug de berg op kunnen, een prachtige tocht maken (per schoen, sneeuwschoen, ski, kabelbaan of in combinatie) en dan óók nog vliegen. Ik ben een paar keer met hem de berg opgelopen van de landing naar de startplaats op Col du Sapenay, hij met zijn parapente op de rug en ik met mijn harnas nadat ik mijn deltavlieger al boven op de start had gebracht. Ik doe dat nu vaker maar het blijft logistiek een beetje gedoe… Een droom die niet zo makkelijk te vervullen is, maar wel iets wat ik graag vaker doe. Dat had hij goed onthouden en hij verraste me met dit geweldige verjaardagscadeau. De jeep die via onbegaanbare paden aan de andere kant van de berg mijn vlieger omhoog bracht, werd bestuurd door een lokale parapentist. Zomaar, puur en alleen om een onbekende deltist te helpen. De piloten van Entre Ciel et Terre hadden niet gastvrijer kunnen zijn en zo’n verjaardag, dat smaakt naar meer. Fabrikant Ellipse maakt een extra licht harnas voor me, en er staan al wat stekken op de wensenlijst. Montlambert, Verel, Planpraz… en zou het lukken mijn vlieger op de Dent de Crolles te krijgen?

Bertrand, bedankt voor het transport van mijn vlieger. Ik hoop dat de kruidnootjes je smaakten!

Cédric, bedankt voor het denken in mogelijkheden en het delen van je passie.

Vliegmaten van ECT, tot gauw in de lucht!

De foto’s zijn gemaakt door de piloten van ECT

 

 

 

Getagd , , , . Bladwijzer de permalink.

Reacties zijn gesloten.